درمان ضایعات مغزی
واقعیت مجازی درمانی میتواند پتانسیل بسیار خوبی برای درمان بیماران غفلت یک سویه داشته باشد. این مورد شامل بهبود تکنیکهای تشخیص و مکمل تکنیکهای توانبخشی باشد. تکنیکهای تشخیصی که در حال حاضر وجود دارد به صورت کلی شامل آزمایش قلم و کاغذ مثل آزمایش ترکیبی خط هستند. گرچه این آزمایشها امکان تشخیص دقیق را فراهم نمیکند پیشرفت در واقعیت مجازی درمانی اثبات کرده که روشهای تشخیصی به هیچ وجه کامل نیستند. Dvorkin et al. از سیستم دوربینی استفاده کرده که کاربر را در دنیای مجازی غوطه ور میکند و سپس از طریق ردیاب حرکات بازو و دست، بیمار را ملزم به درک یا جا به جایی شی در دنیای مجازی میکند. این تکنیک نشان داد که آزمایشهای قلم و کاغذ تشخیصی نسبتا دقیق در مورد بیماران غفلت یک سویه ارائه کند. اما واقعیت مجازی درمانی امکان نقشه برداری دقیقی را در یک فضای سه بعدی امکانپذیر میکند. این شیوه مناطقی از فضا را نشان میدهد که در ابتدا تصور میشد که بیمار نسبت به آن غفلت دارد اما در حقیقت بیمار کمی آگاهی از آن داشته است. بیماران ده ماه بعد از جلسه اول اندازه گیری به حال خود رها شدند در حالی که در این بین از شیوه های توانبخشی سنتی استفاده میکرددند. بسیاری از آنها بی توجهی کمتری به آزمایش واقعیت مجازی نشان دادند در حالی که هیچ پیشرفت قابل توجهی در آزمون کاغذ و قلم نداشتند. واقعیت مجازی درمانی همچنین اثبات کرد که در توانبخشی بیمارانی که با ضایعهای همچون غفلت یه سویه مواجه شدند، موفق عمل میکند. مطالعهای با حضور بیست و چهار فرد مبتلا به غفلت نیمکرهای مغز انجام شد. گروه کنترل در این آزمایش شامل دوازده نفر بود که از راهکارهای سنتی برای درمان آنها استفاده شد اما در سمت مقابل گروه واقعیت مجازی قرار داشت که برای درمان آنها از سه دنیای مجازی با وظایف مختلف استفاده شد. این دنیاهای مختلف و وظایف آنها به شرح زیر است:
- پرنده و توپ. در این دنیا بیمار توپی را که در هوا است را لمس کرده و آن را به سمت پرندهای پرت میکند.
- نارگیل. در این دنیا بیمار در حال حرکت سعی میکند تا نارگیلی که در حال سقوط از یک درخت را بگیرد.
- کانتینر. در این دنیا بیمار سعی میکند تا کانتینر را به سمت دیگری انتقال دهد.
هر کدام از بیماران در گروه واقعیت مجازی سه هفته درمان شدند. هر هفته شامل پنج روز درمان به اندازه سی دقیقه بود. گروه کنترل نیز همین زمان را در درمانهای سنتی پیگیری کردند. بیمارانی که واقعیت مجازی درمانی را پشت سر گذاشته بودند نتایج بسیار بهتری را در تستهای نهایی نمایش دادند. بدین ترتیب میتوان گفت که واقعیت مجازی میتواند تاثیرگذاری بسیار بیشتری نسبت به توانبخشی سنتی داشته باشد اما هنوز هم به تحقیقات بیشتری در این زمینه نیاز است.
نگرانیها
نگرانیهای اخلاقی مختلفی در مورد استفاده و توسعه از شبیه سازی وقایت مجازی برای کمک به بیماران که با مشکلات روانی مواجه هستند، وجود دارد. یک نمونه از این نگرانیها را میتوان به عوارض جانبی احتمالی و عوارض موثر در استفاده از واقعیت مجازی نسبت داد. برخی از این عوارض جانبی شامل بیماری سایبری ( نوعی حالت سرگیچه و تهوع ناشی از تداخل چندحسی) اختلالات ادراکی- حرکتی و برانگیختگی باشد. اگر این عوارض جانبی به اندازه کافی شدید و گسترده باشد، باید با استفاده از متودهای موجود برای کاهش آنها اقدام کرد. یکی دیگر از نگرانیهای اخلاقی در مورد این درمان این است که پزشکها چگونه باید گواهینامه مخصوص برای واقعیت مجازی درمانی را دریافت کنند؟ با توجه به اینکه شیوه درمانی مذکور بسیار مدرن است شاید پزشکهای زیادی تجربه مناسب برای واقعیت مجازی درمانی را نداشته باشند. بر اساس اطلاعات منتشر شده توسط Rizzo et al. در سال 2003، تکنولوژی واقعیت مجازی به عنوان ابزاری برای درمان باید توسط متخصصان با تجربه مورد استفاده قرار گیرد و نباید از آن به عنوان راهکاری برای جذب مشتری و بیمارانی جدید استفاده کرد. یکی دیگر از نگرانیهای موجود در مورد این شیوه نوین درمانی، هزینههای ناشی از آن است. از آنجا که استفاده از واقعیت مجازی در حوزه علم و پزشکی بسیار جدید است، هزینه تجهیزات مربوط به آن بسیار بیشتر از راهکارهای سنتی است. در حالی که هر روز شاهد افزایش هزینههای درمانی هستیم، استفاده از واقعیت مجازی نیز میتواند باعث بیشتر شدن آن شود. صرف نظر از مزایای واقعیت مجازی درمانی برای توانبخشی، هزینه تجهیزات برای پیاده سازی آن میتواند مانعی برای استفاده از آن توسط همه بیماران باشد.
دیدگاه خود را به اشتراک بگذارید