واقعیت افزوده چیست و چگونه از آن استفاده می‌شود؟ بخش چهارم

طراحی تعاملی

طراحی تعاملی در واقعیت افزوده روی درگیر شدن کاربر با محصول تمرکز دارد تا در نهایت تجربه کاربر بهبود پیدا کرده و حس شوق و لذت به او القا شود. هدف از طراحی تعاملی دوری از حذف کاربر یا گیج کردن اوست. اینکار با سازماندهی اطلاعات ارائه شده و شیوه انجام اینکار پیاده سازی خواهد شد. از آنجا که تعامل کاربر به اطلاعات ورودی از سمت او نیاز دارد، طراحان باید سیستم کنترل را به شکلی طراحی کنند که درک آن برای کاربرها آسان باشد. یک تکنیک متداول برای بهتر شدن کاربری واقعیت افزوده و برنامه‌های مرتبط به آن کشف محیط‌هایی است که به صورت متداول در آن استفاده می‌شود. بدین ترتیب کنترل دستگاه برای این محیط‌ها بهینه سازی خواهد شد. همچنین نقشه حرکتی کاربر و ارائه اطلاعات که باعث کاهش بار شناختی سیستم می‌شود بسیار مهم است. این مورد باعث می‌شود که فاز یادگیری و زمان مورد نیاز برای آن به شکل چشم گیری کاهش پیدا کند. در طراحی تعاملی برای توسعه دهندگان بسیار مهم است که از تکنولوژی واقعیت افزوده برای بهتر شدن عملکرد سیستم استفاده شود. برای مثال استفاده از فیلتر‌های هیجان انگیز واقعیت افزوده و تلفیق آن با برنامه Snapchat به کاربران اجازه می‌دهد تا تعامل بسیار بهتری با محیط مجازی داشته باشند. در دیگر برنامه نیاز است که کاربر هدف اصلی و ناحیه تمرکز را به خوبی درک کند و طراح می‌تواند با استفاده از تکنیک‌های موجود اینکار را انجام دهد.  تکنولوژی واقعیت افزوده می‌تواند از 3D Space پشتیبانی کند. این بدان معنی است که کاربر می‌تواند از چند سطح دو بعدی درون یک برنامه AR استفاده کند.

طراحی مجازی

به صورت کلی، طراحی مجازی به معنی حضور برنامه قابل توسعه‌ای است که کاربر می‌تواند با آن تعامل داشته باشد. برای بهتر شدن المان‌های رابط گرافیکی و تعامل کاربر، توسعه دهندگان شاید از راهنماهای بصری برای آگاهی کاربر از المان‌های رابط کاری که طراحی شده استفاده کنند و به کاربر توضیح دهند که چگونه از آنها استفاده کند. از آنجایی که شاید استفاده از یک برنامه واقعیت افزوده سخت و دشوار باشد، راهنماهای بصری می‌توانند باعث شوند که تعامل با این سیستم آسان‌تر شود. در برخی از برنامه‌های واقعیت افزوده که از دستگاه‌های دو بعدی روی سطحی قابل تعامل استفاده می‌کنند، محیط کنترل دو بعدی به خوبی در محیط سه بعدی جای گذاری نخواهد شد. این مورد باعث می‌شود که کاربر برای تعامل با محیط دچار تردید شود. برای حل این مشکل طراحان باید از راهنماهای بصری استفاده کنند تا کاربر به کاوش در محیط بپردازد. بسیار مهم است که دو نکته اصلی را در طراحی واقعیت مجازی در برنامه‌های واقعیت مجازی در نظر داشته باشیم. یکی از این دو نکته، مدل‌های سه بعدی حجمی خواهد بود. این مدل‌های دستکاری شده می‌توانند با دقت بسیار بالا با نور و سایه تعامل داشته باشند و در عین حال می‌توان از آنها در تصاویر انیمیشن دار مثل ویدیو که بیشتر دو بعدی هستند برای ایجاد مفهومی جدید در واقعیت افزوده استفاده کرد. وقتی یک مدل مجازی در محیط  واقعی پیاده سازی می‌شود، برای طراحان برنامه‌های واقعیت مجازی بسیار دشوار است که بتوانند این تغییرات را به خوبی پیاده سازی کنند. این دشواری در تعامل با دنیای حقیقی بیش از پیش حس خواهد شد مخصوصا وقتی که شی مد نظر دو بعدی باشد. به همین خاطر طراحان می‌توانند به اشیا وزن کرده، از عمق نقشه استفاده کرده و با در نظر گرفتن خصوصایت مواد باعث بهتر شدن برنامه شوند. نکته دیگر در مورد طراحی مجازی که می‌توان از آن استفاده کرد، اضافه کردن منبع نور جدید نور و سایه پردازی برای افزایش عمق است.