واقعیت ترکیبی (Mixed Reality) در واقع ادغام کردن دنیای واقعی و مجازی است که باعث میشود محیط و تصور جدیدی از آن به وجود آید که در آن فیزیک و اشیا دیجیتال در کنار یک دیگر در یک زمان وجود دارند. واقعیت ترکیبی به صورت انحصاری در دنیای واقعی یا مجازی اتفاق نمیافتد بلکه از طریق تکنولوژیهای همه جانبه از واقعیت افزوده نیز استفاده میکند. اولین سیستم واقعیت ترکیبی که از دید کامل، صدا و لمس در یک پلتفرم واحد استفاده میکرد در سال 1992 در آزمایشگاه آرمسترانگ در نیروی هوایی آمریکا تولید شد. این پروژه عملکرد بهبود یافته انسان را نمایش میداد که در محیط آن اشیای مجازی در دید و محیط فیزیکی واقعی قرار میگیرند.
تفاوت در اصطلاحات
واقعیت ترکیبی به زنجیرهای گفته میشود که شامل واقعیت مجازی و واقعیت افزوده است:
- واقعیت افزوده باعث غوطهوری کاربر در دنیای کاملا شبیه سازی شده و مصنوعی میشود.
- واقعیت افزوده اشیای مجازی را به صورت لایهای روی دنیای واقعی شبیهسازی میکند. این تکنولوژی پایداری هندسی مربوط به قرارگیری و جهت یابی را در دنیای واقعی ممکن میکند. به فناوریهای قدیمیتر که تصاویر را بدون ثبت در دنیای واقعی نمایش میدادند تکنولوژی Heads-up Display گفته میشود.
تعریف واقعیت ترکیبی
پیوستار مجازی و رسانه
در سال 1994، پل میلگرام و فومیو کیشینو از واقعیت ترکیبی به عنوان هر جایی بین بیشینه و کمینه پیوستار مجازی یاد کردند، جایی که پیوستار مجازی به محیط کامل مجازی همراه با واقعیت افزوده گسترش پیدا میکند. اولین سیستم واقعیت ترکیبی همه جانبه با نام پلتفرم Virtual Fixtures شناخته میشود. این سیستم در سال 1992 در نیروی هوایی آمریکا توسعه داده شد. این سیستم به کاربر که یک انسان بود اجازه میداد رباتها را در دنیای واقعی کنترل کرده که شامل فیزیکی واقعی اشیا و لایه سه بعدی مجازی بود که به دید انسان اضافه میشد تا عملکرد افزایش پیدا کند. تحقیقات منتشر شده نشان میدهد که نمایش اشیا مجازی در دنیای واقعی باعث افزایش عملکرد قابل توجه انسانها در محیط کاری میشود. پیوستار واقعیت ترکیبی یکی از دو محور در مفهوم ارائه شده از واقعیت رایانهای است که توسط Steve Mann ارائه شده. این مفهوم توسط کلاه، کامپیوتر و دیگر سیستمهای تصویری قابل پوشیدن در دهههای 1970 و 1980 پیاده سازی شد. محور دوم در این مفهوم نیز پیوستار رسانه بود. این مفهوم شامل واقعیت کاهش یافته است که در آن از نمایشگر سربند یا عینک برای محدود کردن تبلیغات در دنیای واقعی و جایگزین کردن آن با اطلاعات مفید استفاده میشود.
یکی از تعاریف بسیار معمول از واقعیت مجازی به عنوان یک محیط این است که کاربر در محیطی قرار میگیرد که در آن غوطه ور میشود و میتواند حتی با آن تعامل داشته باشد. در واقع این محیط یک دنیای کاملا مصنوعی خواهد بود. این دنیا میتواند برخی از ویژگیهای دنیای حقیقی را تقلید کند که این ویژگیها میتوانند واقعی و حتی تخیلی باشند. گرچه این دنیا میتواند پا را از مرزهای دنیای واقعی فراتر گذاشته و محیطی را به وجود آورد که قوانین مربوط به زمان، مکان، جاذبه و ویژگیهای ماده در آن رعایت نشود. این نکته بسیار بزرگی است که شاید در نگاه کلی به آن توجه زیادی نشود گرچه از کلمه واقعیت مجازی در مورد برخی دیگر از محیطها نیز استفاده میشود که کاملا از غوطه وری و ساختار مصنوعی استفاده نمیکنند اما در حدود مفهوم پیوستار مجازی قرار میگیرند.
رابطه متقابل فیزیکی
در مفهوم فیزیک، کلمه “سیستمهای متقابل” به سیستم واقعیت مجازی اشاره میکند که همراه با دنیای واقعی ترکیب شده است. در سال 2017، مقالهای تشریح کرد که سیستمهای متقابل شامل یک آونگ فیزیکی واقعی همراه با آونگی که صرفا در دنیای مجازی وجود دارد، خواهد بود. این سیستم دارای دو حالت پایدار است. یک حالت “واقعیت دوگانه” است که در آن حرکت دو آونگ به هم ارتباطی ندارد. در حالت دوم که “واقعیت ترکیبی” شناخته میشود حرکت این دو آونگ به یکدیگر قفل شده است و با هم همبسته هستند.
دیدگاه خود را به اشتراک بگذارید